Verscheen in: Staantribune, 17e uitgave
Datum: april 2018
Na liefst 32 jaar afwezigheid keert Padova in het seizoen 1994-95 terug in de Serie A. Om de plek op het Italiaanse niveau veilig te stellen, versterken de Biancorossi zich die transferperiode met een Nederlander. Middenvelder Michel Kreek maakt in november 1994 de verrassende overstap van Ajax naar de Italiaanse voetbaldwerg. Een seizoen later maakt ook Leonard van Utrecht de opvallende stap naar de Italiaanse degradatiekandidaat. Hoe Kreek en Van Utrecht zich in de jaren ’90 manifesteerden bij Padova.
Het is november 1994 wanneer Padova, op dat moment dramatisch begonnen aan haar seizoen in de Serie A, zich bij Ajax meldt om Michel Kreek voor twee miljoen gulden over te nemen. De middenvelder heeft een transfer naar PSV net af zien ketsen en blijkt de stap graag te willen maken: ‘Mijn vooruitzichten bij Ajax waren op dat moment niet zo groot meer.
‘Ik wist dat Padova het RKC van de Serie A was’, aldus Kreek, ‘aan de andere kant was de Serie A op dat moment de nummer 1 competitie van Europa. Hierdoor was de keuze eigenlijk snel gemaakt.’ De transfer is snel rond. Op twee november 1994 tekent de middenvelder een contract voor twee seizoenen bij Padova.
Een week later maakt Kreek zijn debuut. Tegenstander is mede degradatiekandidaat Brescia. De middenvelder vertelt: ‘tijdens het duel met Brescia – waarin ik mijn debuut maakte – was het noodweer. De eerste helft ging het nog wel, maar de situatie op het veld werd daarna eigenlijk alleen maar erger en erger. Toen ik de 1-0 maakte begonnen de spelers van Brescia ineens te klagen bij de scheidsrechter. Gelukkig besloot de scheidsrechter om toch door te laten spelen en wonnen we met 2-0.’
Dat seizoen ontpopt Padova zich als reuzendoder en wint het van onder meer Milan, Inter en Juventus. Tegen de Bianconeri maakt Kreek de winnende: ‘We hadden de overwinning nodig om uit de degradatiezone te blijven. Juventus stond op dat moment bovenaan en Padova had in haar geschiedenis nog nooit bij Juve gewonnen. Dat ik de winnende maakte, maakte die overwinning extra mooi.’
Dat seizoen eindigt Padova met Genoa op een gedeelde vijftiende plek. Een play-offduel op neutraal terrein moet uiteindelijk uitwijzen welke van de twee naar de Serie B degradeert. Op 10 juni 1995 is het Artemio Franchi in Florence dan ook volledig volgepakt wanneer beide ploegen het tegen elkaar opnemen.
Wat volgt is een absolute kraker. Het Padova van Kreek komt na een assist van de Nederlander op voorsprong. Even later is het het Genoa van van John van ’t Schip dat gelijk maakt. Uiteindelijk blijft de stand ook na 30 minuten verlenging gelijk. Strafschoppen moeten de beslissing brengen.
Nadat Genoa mist, staat Padova op matchpoint. Kreek stapt naar voren en maakt de beslissende. Genoa degradeert. Padova blijft in de Serie A. Kreek: ‘uiteindelijk was dat het absolute hoogtepunt van mijn tijd in Italië’
In de transferzomer die volgt raakt Padova met Filippo Maniero en Alexi Lalas enkele van haar sterspelers kwijt. Hoewel de Biancorossi voor beide spelers een transfersom ontvangen, heeft de club het op dat moment financieel moeilijk.
Om de selectie toch van een kwaliteitsinjectie te kunnen voorzien, stelt het in nood verkerende bestuur Mino Raiola aan om spelers te scouten. Raiola is op dat moment nog relatief onbekend. Weliswaar heeft de Nederlandse Italiaan al enkele keren bemiddeld bij een transfer van een Eredivisiespeler naar de Serie A, een genestelde zaakwaarnemer is hij nog niet.
Toch vertrouwt Padova de taak aan Raiola toe. Om voor de Italiaanse middenmoter de markt in kaart te brengen, struint Raiola de Nederlandse velden af naar jonge, goedkope en talentvolle spelers. In oktober 1995 bezoekt de Amsterdammer een duel tussen FC Groningen en Cambuur Leeuwarden wanneer hij op Leonard van Utrecht stuit.
‘Ik verkeerde in die periode in bloedvorm en viel op. Raiola en de scout van Padova noteerden mijn naam’, aldus Van Utrecht. ‘Later zat ook technisch directeur Piero Agradi voor me op de tribune in Leeuwarden.’
Al snel wordt de interesse serieus. Van Utrecht: ‘Op een doordeweekse avond rond een uur of elf werd ik gebeld door spelersvertegenwoordiger Peter Gerards. Hij lichtte me in over de interesse van Serie A-ploeg Padova. Eerste geloofde ik niet dat het Gerards was en dacht ik dat ik door een ploeggenoot in de maling werd genomen.’
Het blijkt geen grap. Uiteindelijke ploeggenoot Michel Kreek verklaart de gang van zaken: ‘Een seizoen eerder had het bestuur met het halen van mij een schot in de roos gehad. Ik denk dat ze eenzelfde soort scenario met Leonard voor ogen hadden.’
De transfer ketst echter bijna af. De Nederlandse spelersvakbond (VVCS) vertrouwt tussenpersoon Raiola niet en besluit haar handen van de transfer af te trekken. ‘Ik vond dat schandalig. Als spelersvakbond was het hun taak mijn transfer te begeleiden en in goede banen te leiden’, verklaart Van Utrecht.
Enkele dagen later trekt Van Utrecht uiteindelijk zonder persoonlijke zaakwaarnemer naar Milaan om de onderhandelingen met Padova af te ronden. Journalist Frits Barend is wél aanwezig. Voor televisieprogramma Barend & Van Dorp heeft hij toestemming van Van Utrecht om de afwikkeling van de spraakmakende transfer te filmen.
Dat Van Utrecht geen zaakwaarnemer heeft maakt de reportage enkel sappiger. Van Utrecht: ‘Aan de onderhandelingstafel zou ik er helemaal alleen voorstaan. Als noodgreep besloot ik Frits Barend om zich voor te doen als mijn spelersvertegenwoordiger. Dat ging vrij goed.’
Barend herinnert zich de gang van zaken vaag: ‘Leonard werd geacht een zaakwaarnemer bij zich te hebben. Doordat de VVCS het af liet weten, stond hij er uiteindelijk helemaal alleen voor. Ik spreek Spaans’, vervolgt Barend, ‘en met wat eerdere ervaringen in Italië kon ik een aardig woordje Italiaans meespreken. Daarnaast kende ik de mensen in het wereldje een beetje. Hierdoor wist ik hoe de klok sloeg en kon ik Van Utrecht helpen.’
Na aankomst in Milaan gaan Van Utrecht, Barend en enkele afgezanten van Padova eerst uit eten, om vervolgens naar Hotel Meliá te trekken. De situatie in de onderhandelingsherberg blijkt chaotisch. Barend: ‘Het hotel waar de deal tussen Van Utrecht en Padova zou worden beklonken had veel weg van de veemarkt in Leeuwarden. Als dieren stonden de voetballers in de gangen te wachten totdat de Italiaanse clubs met hen wilden spreken.’
Later blijkt spelersvertegenwoordiger Barend niet bij de officiële onderhandelingen aanwezig te mogen zijn. Van Utrecht legt uit: ‘Helaas had Barend geen licentie als zaakwaarnemer en mocht hij er bij de onderhandelingen niet bij zijn. Hierdoor moest ik in mijn eentje opboksen tegen Raiola en Agradi (toenmalig technisch directeur Padova, red.).’
Dat laatste blijkt lastig. Bij de laatste afwikkelingen ketst de transfer wederom bijna af: ‘eenmaal aan de onderhandelingstafel ging het wéér mis. Raiola en Agradi boden me een tweejarig contract aan, maar het salaris was ¼ van het bedrag dat me eerder was voorgehouden.’
Uiteindelijk besluit Van Utrecht toch te tekenen een maakt hij de transfer van Cambuur naar de Serie A. Een droom, aldus Van Utrecht: ‘vergis je niet: uiteindelijk ging ik toch een boel geld verdienen, hoor. Ik tekende en verbond me voor twee seizoenen aan Padova. En van de Langeleegte naar San Siro. Dat is nogal een verschil, natuurlijk.’
Kreek herinnert zich de komst van Van Utrecht nog goed: ‘het was leuk dat er een landgenoot bij kwam toen ook Leonard de transfer van Nederland naar Padova maakte. Vooral op sociaal vlak vond ik dat erg mooi. Desondanks merkte je dat Leonard iets anders binnenkwam dan ik’, vervolgt Kreek, ‘Ik had bij het maken van de transfer al iets meer bagage en ervaring dan hij. Leonard kwam van Cambuur uit de Eerste Divisie, dus kwam volledig in een hele andere wereld terecht.’
‘Oud-Ajacied Michel Kreek krijgt bij Padova gezelschap van een tweede Nederlandse speler. Maar het is de vraag of Kreek ooit eerder van zijn nieuwe ploeggenoot heeft gehoord’, kopt Het Parool op 10 November 1995. De transfer van Leonard van Utrecht van Cambuur Leeuwarden naar Serie A-ploeg Padova komt in de jaren ’90 zowel in Italië als in Nederland volledig uit de lucht vallen.
Padova heeft het dat jaar moeilijk. Kwalitatief blijkt de selectie te kort te komen voor de Serie A. Ook voor Kreek is het in het seizoen 1995-96 lastiger zich als sterspeler te manifesteren: ‘in mijn eerste seizoen kon ik in de groep en op het veld het verschil maken. In het tweede jaar werd dit lastiger, omdat het niveau van de selectie een stuk lager lag.’
Ook voor Van Utrecht loopt het seizoen niet zoals gepland. De middenvelder annex aanvaller blijkt nauwelijks in de plannen van manager Sandreani voor te komen en weet geen basisplek te veroveren. Van Utrecht: ‘We speelden dat seizoen in een 532-formatie. Ik kwam er al snel achter dat de strijd om de spitspositie niet te winnen was. Nicola Amoruso (later onder meer Juventus red.) en Goran Vlaovic (later onder meer Valencia red.) waren namelijk de sterspelers. Hierdoor moest ik me vooral focussen op een plek rechts op het middenveld.’
Een enkele keer lukt het Van Utrecht wél om zich in de basis te spelen. Aangezien Amoruso ontbreekt, vormt de Nederlander op de achttiende speeldag van dat seizoen een aanvalskoppel met Goran Vlaovic. Tegenstander: Milan in het heilige San Siro.
Van Utrecht herinnert zich het duel als de dag van gisteren: ‘Aangezien ik doordeweeks al wist dat ik in de basis zou starten tegen Milan, had ik mijn hele schoonfamilie uitgenodigd om de wedstrijd te komen bekijken. Ze waren allemaal aanwezig.’
Van Utrecht vervolgt: ‘Voorafgaand aan elke wedstrijd belde ik een van mijn beste vrienden vanaf de middenstip vanaf het stadion waar ik die dag zou spelen. Die middag in januari 1996 vond het telefoongesprek dus vanaf de tempel van het Italiaanse voetbal plaats. Van de Langeleegte naar San Siro. Dat is nogal een verschil, natuurlijk.’
Padova krijgt die middag enkele kansjes, maar verliest uiteindelijk nipt. Een uitblinkende Roberto Baggio maakt vanaf de penaltystip de winnende: 1-0 Milan.
Een paar maanden later gaat het wél finaal mis. Padova staat onder de degradatiestreep als het weer afreist naar Milaan. In het San Siro is dit keer Inter – waar Bergkamp en Jonk de zomer ervoor zijn vertrokken – de tegenstander. Met Van Utrecht op de bank en Kreek in de basis gaat Padova finaal onderuit: 8-2. Kreek: ‘Dat was wel een klap, ja’. Van Utrecht: ‘Een echte vernedering.’
Uiteindelijk degradeert het Nederlands getinte Padova in 1996 vrij kansloos naar de Serie B. Het eindigt acht punten onder de streep. Volgens Van Utrecht geen verrassing: ‘De degradatie naar de Serie B was niet meer dan terecht. Het defensieve voetbal van manager Sandreani brak ons op een gegeven moment op.’
De degradatie is voor Kreek de reden om Noord Italië te verlaten. De Nederlander wordt overgenomen door het naar de Serie A gepromoveerde Perugia. Van Utrecht blijft Padova in eerste instantie wél trouw en krijgt in het Stadio Euganeo te maken met een nieuwe manager. Sandreani vertrekt. Hij wordt opgevolgd door Giuseppe Materazzi, de vader van latere wereldkampioen Marco Materazzi.
Het huwelijk tussen Materazzi en Van Utrecht blijkt niet succesvol. Van Utrecht: ‘het eerste wat de nieuwe manager tegen me zei voorspelde al niet veel goeds: “Ik ben stel geen buitenlanders op en speel enkel met Italianen.”’
Hoewel Van Utrecht in het eerste duel van het seizoen invalt, de winnende maakt en aangeeft Padova met zijn doelpunten terug naar de Serie A te willen schieten, besluit ook hij de club twee maanden later te verlaten. De Noordwijker keert terug naar Cambuur, alwaar een contract voor meerdere seizoenen voor hem klaarligt.
Van Utrecht is uiteindelijk slechts één seizoen in Italië actief, desondanks heeft hij nog altijd warme herinneringen aan het land en keert hij graag in Padova terug: ‘Mijn oudste zoon is in Abano Terme geboren en het koppel dat destijds naast ons woonde was getuige op mijn huwelijk. Daarnaast geniet ik nog altijd van de Italiaanse (sport)cultuur en van het Zuid-Europese temperament.’
Ook Kreek komt nog altijd graag in Italië: ‘Ik kom vrij regelmatig terug in Padova. Toen ik er een tijdje geleden was, speelden ze de derby tegen Vicenza. Ik ben naar de wedstrijd gegaan en mensen in het stadion herkenden me nog steeds. Je merkt aan alles dat men nog altijd dankbaar is voor de succesjes en de herinneringen.’
Reactie plaatsen
Reacties