Verscheen in: Staantribune, 13e uitgave
Datum: augustus 2017
Niemand op straat, alle restaurants dicht en enkel de wind maakt geluid. Het is de staat waarin Napels op 10 mei 1987 rond het middaguur verkeert. De stad is bloednerveus. Lukt het Napoli die middag om één punt of meer tegen Fiorentina te pakken, dan wordt het landskampioen van Italië en verovert het de Scudetto. Een prijs waarnaar de ondergewaardeerde en verguisde Napolitanen als zestig jaar smachten. Onder leiding van Diego Maradona zijn de Partenopei dichterbij dan ooit.
Het sprookje begint in de zomer van 1986, wanneer Diego Maradona met Argentinië wereldkampioen wordt. Maradona verkeert de hele zomer in bloedvorm. De wereldster blinkt iedere wedstrijd uit, weet in totaal vijfmaal te scoren en wordt gekroond tot beste speler van het toernooi. Na afloop van met 3-2 gewonnen finale tegen West-Duitsland wordt Maradona geïnterviewd en geeft hij aan dat de wereldtitel niet alleen voor Argentinië is, maar ook voor Napels, alwaar hij in 1984 zijn tweede thuis vond.
De WK-zomer blijkt de perfecte opmaat voor een seizoen waarin Napoli de Serie A domineert. Met Maradona op ‘10’ zijn de Partenopei de sterk voor iedereen. Vanaf speelronde zeven wordt Napoli gezien als titelkandidaat, wanneer de ploeg van trainer Ottavio Bianchi met 0-1 weet te winnen bij Roma. Maradona is de beste man van het veld en scoort het enige doelpunt. Hoogtepunt van het seizoen volgt echter twee weken later, wanneer Napoli aartsrivaal Juventus in het eigen Turijn verslaat. Uitslag: 1-3.
Dat Napoli uitgerekend in Turijn de koppositie overneemt, geeft de ploeg vleugels. Een titel – waar de Napolitaanse supporters al jaren naar smachten – blijkt erin te zitten. De overwinning op regerend landskampioen Juventus kweekt vertrouwen. Tot de veertiende speelronde blijft Napoli ongeslagen. Dat het dan onderuit gaat tegen Fiorentina, deert de ploeg niet. In een rechte lijn stevenen Maradona & co af op de Scudetto.
Dat het felbegeerde kampioenschap op 27 mei 1987 uitgerekend in een duel met Fiorentina kan worden veroverd, maakt de cirkel rond. In een uitverkocht San Paolo – dat op dat moment nog plek biedt aan 80.000 man en vier uur voor de wedstrijd al vol zit– wordt de vroege openingstreffer van Andrea Carnevale verwelkomd met een golf van opluchting. Het stadion ontploft. Fotografen rennen het veld op. Maradona juicht. Het gaat echt gebeuren. Napoli wordt landskampioen. Dat Fiorentina met een doelpunt van Roberto Baggio – Ja, Il Divin Codino voetbalde al – nog langszij komt, maakt niet meer uit. Napoli is kampioen en verovert voor het eerst in zijn historie de Scudetto. De stad ontploft.
Tijdens het titelfeest is Maradona het absolute centrum van attentie. Terwijl het volledige San Paolo zijn naam scandeert, is Pluisje bereid een paar vragen van een Italiaanse journalist te beantwoorden. Net als hij deed na het gewonnen wereldkampioenschap, besluit Maradona de titel aan Napels op te dragen: “Niet alleen de spelers en de staf zijn vandaag landskampioen geworden, maar ook Napels en alle Napolitanen. We hebben het samen gedaan. Dit is de mooiste dag van mijn leven.”
Wanneer Maradona vervolgens de Napolitaanse kleedkamer bereikt, besluit de aanvaller de microfoon van dezelfde journalist af te pakken. De Argentijn begint diverse spelers te interviewen, om vervolgens (wéér) uitgebreid toe te worden gezongen. Ditmaal door zijn eigen ploeggenoten:
“O mamma mamma mamma
o mamma mamma mamma
sai perche' mi batte il corazon?
Ho visto Maradona
Ho visto Maradona
eh, mamma', innamorato son!
O mamma mama mama mama
O mama mama mama
Weet je waarom mijn hart sneller klopt?
Ik heb Maradona gezien
Ik heb Maradona gezien
Eh, mama, ik ben verliefd!”
De hoofdrolspeler zelf doet vrolijk mee.
Een maand later weet Napoli ook de Coppa Italia te winnen, wanneer Atalanta over twee wedstrijden wordt verslagen in de finale. Maradona scoort niet, maar heeft de harten van de Napolitaanse support al lang veroverd. De veroverde landstitel is niet alleen van Napoli en Napels. Hij is vooral van Maradona.
Reactie plaatsen
Reacties